นิยายแนวฟาดก้น (Spanking Novels) เรื่องที่ ๒ หวายชลอนาว ตอนที่ ๒

หวายชลอนาว
Scenario 2
 
ระหว่างการสอบ ทุกคนต่างทำข้อสอบของตัวเอง อยู่ดีๆก็มีอาจารย์หญิงท่านนึงเดินมาที่ห้อง
 
"อาจารย์ชลอคะ พอดีมีเอกสารมาถึงอาจารย์ เกี่ยวกับเรื่องกิจกรรมต่อต้านยาเสพย์ติดค่ะ ต้องการตอบกลับด่วน อาจารย์ไปตอบได้ไหมคะ"
 
"อ๋อได้ครับ" อาจารย์ตอบรับเพราะรู้ว่างานนี้คุยกันหลายโรงเรียน จะรอช้าก็คงไม่ได้ ยิ่งเจ้าตัวเป็นคนจริงจังกับงานอยู่แล้ว แต่ก็ไม่ลืมว่าตัวเองต้องคุมสอบจึงได้พูดออกมาว่า
 
"ครูอยากให้เธอสุจริตกับการสอบ ครูจะไปดูงานเอกสารไม่นาน หวังว่าพวกเธอจะไม่ทำอะไรไม่ดีนะ"
 
"ที่ครูให้มาซ่อมเพราะพวกเธอยังทำได้ไม่ดี อย่าทำให้มันผ่านแบบผ่านๆไป แต่ต้องผ่านไปแบบรู้จริง"
อาจารย์ทิ้งคำสอนไว้พร้อมทั้งเดินออกไป..
 
ทันทีที่อาจารย์เดินไปพ้นห้อง ชมพู่ก็เรียกมะนาวที่โต๊ะข้างๆกันทันที
 
"มะนาว ข้อ 3 ตอบไรแก.." ชมพู่ถามทันที โดยไม่สนใจเด็กคนอื่นในห้องเลย
 
ก็นะ จริงๆแล้ว 4 สาวก็มักจะแบ่งข้อสอบกันเท่าที่พยายามจะทำได้อยู่แล้วนี่นา ชมพู่เองก็ไม่ได้ปฎิเสธที่จะบอกอะไร 


"ข้อนี้ล่ะ ข้อ 8 ด้วย 9 ด้วย" ชมพู่ถามต่อ เรียกได้ว่าถามแทบทุกข้อเลยทีเดียว

"เอางี้ แกเอากระดาษคำตอบแกมาเลยมา" มะนาวพูด และรับกระดาษคำตอบที่ชมพู่เอื้อมยื่นมาให้
 
มะนาวทำข้อสอบโดยทำลงในกระดาษคำตอบชมพู่ก่อน โดยกะว่าพอเสร็จแล้วค่อยลอกมันลงไปในกระดาษตัวเองเป็นอันเสร็จ..
 
ทันทีที่ข้อสุดท้ายถูกกาลงไป มะนาวก็เตรียมจะลอกลงไปในกระดาษตัวเอง ตอนนั้นเวลาสอบก็จะครบ 60 นาทีแล้ว
 
ทันใดนั้นเสียงรองเท้าก็ดังใกล้เข้ามา ไม่ผิดแน่ ต้องเป็นอาจารย์ชลอที่กำลังเดินมา มะนาวรีบส่งกระดาษคืนชมพู่ไป และก้มหน้าทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และก็ทันพอดี อาจารย์เข้ามาโดยไม่สังเกตุความผิดปกติอะไร..

"เหลืออีก 1 นาทีนะครับ เตรียมเก็บข้อสอบได้" อาจารย์เข้ามา โดยหายไปนานกว่าที่ทุกคนคิด เลยไม่มีใครกล้าตุกติกเลย แต่ชมพู่กับมะนาวก็ทำไปแล้ว แต่ที่ซวยคือ กระดาษคำตอบของมะนาว มันพึ่งทำไปแค่ 15 ข้อเท่านั้น จาก 100 ข้อ ไม่ทันแล้วที่เธอจะอ่านและทำใหม่ จึงต้องมั่วไปเลยแล้วส่ง... 

อาจารย์เก็บข้อสอบและกระดาษคำตอบพร้อมบอกว่าจะตรวจให้เสร็จในคืนนี้ แล้วพรุ่งนี้เช้าจะประกาศผลในเว็ปไซต์โรงเรียน ถ้าใครตกอีกให้มาพบอีกครั้งเพื่อซ่อมอีกครั้งและทำโทษด้วยในวันเสาร์บ่าย แล้วก็ปล่อย นักเรียนกลับ

"ขอบใจแกมากนะมะนาว ชั้นต้องผ่านแล้วแน่ๆเลย" ชมพู่พูดขอบคุณมะนาว โดยไม่ได้ถงไม่ได้ถามสุขภาพมะนาวซ้ากคำ
 
"อื้มจ้ะ ไม่เป็นไร รอดูผลพรุ่งนี้เนอะ" มะนาวตอบกลับ หน้าเจื่อนๆ เพราะรู้ว่าถ้าไม่ถึงอีกก็ต้องโดนตีอีกแน่ๆ ถึงเธอจะรู้สึกดีเวลาโดนทำโทษ แต่มันก็เจ็บมากๆอยู่ดีน่ะแหละ แถมโทษของการซ่อมนั้นจะเป็น 2 เท่าด้วย

และแล้วก็ถึงเช้าวันเสาร์ มะนาวตื่นมาตอน สายๆเพื่อเปิดคะแนนดูที่เว็ปไซต์โรงเรียน

ทันทีที่เปิดมานั้นก็ต้องตกใจเพราะเว็ปล่ม!! (ไม่ใช่ละ เอาใหม่)

ทันทีที่เปิดมานั้นก็ต้องตกใจเพราะมีเธอคนเดียวที่ตกในรอบนี้โดยได้แค่ 18/50 เท่านั้น และที่สำคัญ ชมพู่ที่ไม่ค่อยเก่งภาษานักกลับได้คะแนนเกือบเต็มโดยพลาดไป 2 คะแนนเท่านั้น
 
ระหว่างที่เธอกำลังช็อก ช็อกกับสิ่งที่เห็น โทรศัพท์เธอก็ดังขึ้น ชมพู่ไลน์มาหาเธอ

"แก นี่แกไม่ได้ทำของตัวเองเหรอ ชั้นขอโทษ ชั้นจะไป รร. เป็นเพื่อนแก ไปโดนตีแทนแก บอกความจริงอาจารย์ไป"
 
"ไม่ต้องหรอกแก ชั้นจัดการเอง" มะนาวพิมพ์ตอบกลับไป
 
"แต่ชั้นไม่สบายใจ เราเป็นเพื่อนกันนะ ชั้นไม่ยอมแบบนี้หรอก" ชมพู่ตอบกลับมา เธอรู้สึกผิด
 
"ไม่ต้อง ชั้นจัดการเองได้จริงๆ ถ้าแกเป็นเพื่อนชั้น และเห็นที่ชั้นเป็นหัวหน้ากลุ่ม ไม่ต้องมา" มะนาวตอบกลับด้วยอำนาจมืดในกลุ่มอีกแล้ว
 
-_- < ชมพู่ส่งสติ๊กเกอร์สื่ออารมณ์ประมาณนี้กลับมาและพิมพ์ตบท้ายมาว่า
 
"เข้าใจแล้วค่ะ ท่านหัวหน้า"

 
ไม่นานหลังจากคุยไลน์เสร็จก็มีโทรศัพท์เข้ามามือถือเธอทันที มันเป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นแต่อย่างใด
 
"สวัสดีค่ะ" มะนาวรับ
 
"นี่อาจารย์ชลอนะ อมรฤดี เธอเห็นคะแนนหรือยัง" อาจารย์แนะนำตัวและถามถึงประเด็นหลักทันที
 
ไม่แปลกที่อาจารย์จะมีเบอร์ของเธอ เพราะโรงเรียนก็มีประวัตินักเรียนอยู่แล้ว และเธอก็ไปแข่งภาษาบ่อยๆอาจารย์ในกลุ่มสาระภาษาต่างประเทศเลยหาเบอร์เธอได้ไม่ยาก
 
"ค่ะ เห็นแล้วค่ะ หนูต้องไปซ่อมใหม่ใช่ไหมคะ ต้องแต่งชุด นักเรียนไหมคะ?" มะนาวถามไป
 
"ไม่ต้องก็ได้ แต่งตัวตามสบายและกัน แต่เธอต้องโดนเฆี่ยนด้วยนะ ถ้าจะใส่หนาๆมาก็ตามใจ" อาจารย์ชี้โพรงให้กระรอกแบบไม่คิดอะไรมาก ก็แหมโทษลูกศิษย์เยอะมาก ๆ เพราะ 2 เท่า แถมหลังจากโดนรอบล่าสุดมันแค่ 5 วันเอง แนวเก่า ๆ น่าจะยังไม่หายดีด้วยซ้ำ

"ค่ะ เดี๋ยวบ่ายโมงหนูไปที่ห้องพักครูนะคะ สวัสดีค่ะ" มะนาวตอบกลับพร้อมวางสายไป
 
มะนาวอาบน้ำแต่งตัว เปิดตู้เสื้อผ้าเลือกชุด.. (จะใส่หนาๆก็ได้เหรอ?) เธอนึกถึงสิ่งที่อาจารย์อนุญาตไว้

มะนาวหยิบกางเกงตัวบางที่สุดขาสั้นมาแทนที่จะหยิบกางเกงยีนส์ขายาว ใส่กับเสื้อยืดธรรมดาๆ โดยใส่กางเกงในฟิต ๆ ด้านในแค่นั้น พร้อมหยิบกระเป๋าเครื่องเขียนและเดินทางไปโรงเรียนตามเวลานัด

บ่ายโมงตรงเวลานัดมะนาวก็เดินไปที่ห้องพักครู อาจารย์ชลออยู่คนเดียวเช่นเคย..
 
"เข้ามาสิ อมรฤดี" อาจารย์เรียกให้เข้าไปทันที
 
"เกิดอะไรขึ้นกับคะแนนของเธออีกแล้ว ขนาดเพื่อนเธอที่ได้คะแนนตก ยังได้เกือบเต็มเลยคนนึง แสดงว่าเค้าตั้งใจอ่านและพยายาม"
 
"เอ่อ ค่ะอาจารย์ หนูไม่ได้อ่านเลยค่ะ" มะนาวตอบ
 
"แต่ครูว่ามันแปลกๆนะ ที่เด็กคนนึงจะทำคะแนนกระโดดขึ้นมาแบบนี้ ครูเลยอยากถามเธอก่อนว่า เธอสังเกตว่าเขาทุจริตหรือเปล่า"

อาจารย์ถามจี้เธอ เพราะคิดว่าเธอน่าจะไว้ใจได้ จากพฤติกรรมที่ผ่านๆมา ที่ต่อหน้าอาจารย์ดูดี
 
"เอ่อ คืออาจารย์คะ หนูขอสารภาพค่ะ" มะนาวพูดเสียงอ่อยๆ แบบเด็กสาวที่ทำผิดจะสารภาพผิด
 
"สารภาพอะไร?" อาจารย์ถามเสียงนิ่มๆ ราวกับรู้อยู่แล้วว่าเดี๋ยวต้องมีอะไรแบบนี้เกิดขึ้น
 
"คือจริงๆแล้ว เพื่อนหนูเค้าให้หนูทำให้ค่ะ แล้วที่หนูได้น้อยเพราะทำให้เพื่อนแล้วทำให้ตัวเองไม่ทัน..."
 
"อืมม ครูนึกแล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้" อาจารย์ได้ฟังคำสารภาพของลูกศิษย์สาว ก็เป็นแบบที่เขาคิดไว้

"เธอรู้ไหม การที่เธอช่วยเพื่อนแบบนี้ เหมือนกับเธอฆ่าเค้าทั้งเป็น" อาจารย์เริ่มอบรบต่อทันที
 
"อีกหน่อยเค้าก็จะชินกับการทำแบบนี้ และเค้าก็จะไม่เก่งภาษาไปตลอด อนาคตเค้าจะเป็นยังไง?"
 
"เอ่อ หนูขอโทษค่ะอาจารย์" มะนาวตอบ..เธอรู้สึกผิดมากจริงๆ และสิ่งที่อาจารย์พูดก็ถูก เธอกำลังทำร้ายเพื่อน ทำให้เพื่อน ๆ เคยตัว เหมือนที่ทำกันมาทุกวิชา ซึ่งเธอเองก็ด้วย
 
"เธอรู้ใช่ไหม ทุจริตเป็นโทษที่หนักมาก ๆ" อาจารย์ถามเสียงนิ่ง ๆ

"ค่ะ แต่อาจารย์ทำโทษหนูคนเดียวเถอะนะคะ หนูเป็นคนที่คิดจะช่วยเพื่อนเอง ถ้าหนูไม่ทำก็ไม่เป็นแบบนี้"
 
"แล้วอีกอย่าง..." มะนาวพูดต่อ.. 
"ที่คะแนนน้อยตั้งแต่สอบกลางภาค เพราะหนูตั้งใจทำให้คะแนนน้อยค่ะ!" เธอตัดสินใจบอกอาจารย์ไปตรงๆ
 
อาจารย์ได้ยินแล้วก็ตกใจพร้อมทำเสียงออกมาว่า "ห๊ะ"
 
"ตั้งแต่ตอนนั้นที่หนูถูกทำโทษเมื่อเทอมก่อน มันรู้สึกแปลกๆค่ะ เหมือนว่ารู้สึกดีที่มีคนคอยทำโทษหนูให้หลาบจำ"
 
"หนูไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ตอนนี้ไม่ว่าจะยังไง ในเมื่อเรื่องมันล่วงมาถึงขั้นนี้แล้ว หนูก็อยากให้อาจารย์ทำโทษหนูในทุก ๆ เรื่องที่หนูทำผิดมาค่ะ"
 
อาจารย์ยังคงอึ้งกับสิ่งที่ได้ยินจากปากมะนาว
 
"อาจารย์ทำโทษหนูให้สาสมกับความผิดเลยนะคะ จะหนักแค่ไหนหนูก็จะยอมรับ"
 
มะนาวพูดย้ำเสียงมั่น ที่เธอใส่กางเกงตัวบางมา ก็เพื่อให้รสไม้หวายนั้นกระทบก้นเธอได้เต็มที่ที่สุดนั่นแหละ
 
เธอตั้งใจแล้วว่าจะรับโทษจากอาจารย์คนนี้ บางทีเธออาจจะชอบเขาแล้วก็ได้
 
"ชุดเธอ กางเกงบางแค่นี้ ถ้าทำโทษทั้งเรื่องที่สอบตก เรื่องที่ทุจริตและเรื่องที่เธอมายอมเสียคะแนนไม่เป็นเรื่องแบบนี้.."
"เธอไม่คิดบ้างเหรอว่า คะแนนมันมีผลต่อเกรด และมันก็จะส่งผลต่อเนื่อง" อาจารย์สอนต่อ
 
"ค่ะ หนูผิดไปแล้ว เพราะงั้นอาจารย์ถึงต้องทำให้หนูเข็ดหลาบไงคะ"มะนาวพูดต่อ..

"อมรฤดี" อาจารย์พูดชื่อเธอออกมา
 
"มะนาวค่ะ เรียกชื่อเล่นหนูก็ได้ หรือเรียกสั้น ๆ ว่านาวก็ได้ค่ะ"
 
"อืม นาว งั้นก็เรื่องคะแนนเธอก่อนแล้วกัน.. เธอได้ 18 ตกไป 12 คะแนน โทษ 2 เท่าในรอบซ่อม เพราะงั้นก็.."

"120 ทีค่ะ" มะนาวตอบแทนอาจารย์
 
"10 โหลสินะ" อาจารย์ตอบ "งั้นครูจะเฆี่ยนที่เรื่องนี้ในวันนี้"
 
"ค่ะ อาจารย์ ไม่ต้องออมแรงนะคะ" เธอตอบแบบตัดสินใจแน่วแน่แล้ว เธออยากให้เขาคอยทำโทษเธอ เวลาเธอนอกลู่นอกทาง แม้จะต้องเจ็บมากแต่เธอคิดว่าเธอจะมีความสุขกับมัน 

มะนาวยืนกอดอกหันข้างให้อาจารย์ทำโทษ ก้นเธอเกือบจะหายดีแล้ว เพราะงั้นคงไม่หนักหนาเท่าที่โดนเย็นวันจันทร์ แต่กางเกงเธอตัวนี้มันก็บางกว่ากระโปรงนักเรียนที่มีเสื้อใส่กระโปรงอีกชั้นอีกด้วย
 
อาจารย์ง้างไม้หวดไปที่กลางแก้มก้นมะนาวอย่างแรงเหมือนเช่นเคย เพี๊ยะ! เสียงรอบนี้แทบจะเหมือนกระทบเนื้อเลยด้วยซ้ำ เพราะกางเกงตัวบางนั้นบางแทบจะแนบเนื้อและกางเกงในฟิตๆนั่น 

"โอยย" เพี๊ยะ "อูยย" เพี๊ยะ "อื้มม" เธอยืนกอดอกนิ่ง บิดตัวไปมาเล็กน้อยเช่นเดิม

มันเจ็บกว่าคราวที่แล้ว นิ้วเท้า นิ้วมือเธอขยับเกร็งไปมาตลอดเพื่อระบายความเจ็บ
 
เธอตั้งใจว่าจะไม่เอามือมาลูบก้นเด็ดขาด เธอต้องกัดฟันทนให้ครบให้ได้
 
เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ ร่างบางแอ่นตามแรงเฆี่ยน เสียงร้องในลำคอดังออกมาเป็นระยะ ทีแล้วทีเล่า
 
ร่างเกร็งบิดตัวไปมา หน้าเหยเก มะนาวมีอาการแทบจะทุกทาง ในขณะที่ไม้หวายก็ฟาดกระหน่ำมาบนก้นเธอ ด้านบนแก้มก้นบ้าง กลางแก้มก้นบ้าง ใต้แก้มก้นบาง บางทีก็มาโดนที่ขาอ่อนที่พ้นกางเกงของเธอด้วย
 
เพี๊ยะ "โอ้ยย" มะนาวร้องเสียงหลง ทีนี้โดนที่ขาอ่อนอีกแล้ว มันเจ็บกว่าก้น แถมไม่มีกางเกงรองรับด้วย รอยแดงช้ำขึ้นที่ต้นขาของเธออีกแนวทันที 

เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ ไม้หวายกระหน่ำฟาดต่อไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า ร่างบางเริ่มเหงื่อออกจนชุ่มเต็มใบหน้า น้ำตาที่ไหลออกมาเองแต่ไม่มีเสียงร้องไห้แต่อย่างใด ตาที่กระพริบๆถี่ๆด้วยความเจ็บ มือที่กอดอกจับแขนตัวเองเกร็งแน่น ขาก็เริ่มบิดไปมา
 
นี่ยังไม่ถึงครึ่งเลย เธอเจ็บแทบจะขาดใจแล้ว แต่มันก็รู้สึกเสียวซ่านแบบแปลกๆ
 
ก้นและขาอ่อนเธอเจ็บเหมือนถูกไฟร้อนนาบแต่ใจเธอกลับอิ่มเอม..
 
เพี๊ยะ โอ้ย เพี๊ยะ โอ้ยยยยย ก้นของเธอช้ำไปหมดจนไม่มีพื้นที่ว่างแล้ว
 
หลังจากนี้ไม่ว่าจะฟาดตรงไหน มันก็จะเป็นการฟาดซ้ำจุดที่โดนไปแล้วทั้งนั้น ความเจ็บทวีคูณไปเรื่อยๆ
 
เพี๊ยะ โอ้ยย เจ็บค่ะ เพี๊ยะ โอ้ยยยย เข็ดแล้วค่ะอาจารย์
 
เพี๊ยะ โอ้วววว ฮือๆ เธอเริ่มสะอื้น ตัวเกร็งกว่าเดิม เริ่มมีอาการขาอ่อนลงไป แต่ก็ยังยืนตรงกับมาได้.. 

เพี๊ยะ !! อาจารย์เฆี่ยนต่อโดยไม่ปราณีต่ออาการเธอแต่อย่างใด..
 
"60 ทีแล้ว เหลืออีกครึ่งนึง" อาจารย์หยุดมือแล้วพูดขึ้นมา..
 
"เธอคงยืนไม่ไหวแล้ว แต่ในเมื่อเธอขอให้ครูทำโทษให้สาสม เพราะงั้นครูจะทำ"
 
"ไปนอนคว่ำบนโต๊ะ.." อาจารย์สั่ง
 
มะนาวค่อยๆเดินไปนอนคว่ำช้าๆ อาศัยจังหวะนี้ลูบก้นคลายความเจ็บลงไปบ้าง
 
"ก้นหนูเจ็บไปหมดเลยค่ะอาจารย์ขา" เธอพูดหลังจากเอนตัวนอนคว่ำลงบนโต๊ะ
 
"ครูจะแบ่งตีที่ก้นอีก 30 ที และขาอ่อนอีก 30 ทีแล้วกัน" อาจารย์เสนอออกมา
"เอ่อ แต่ขาอ่อน.." มะนาวเป็นคนชอบใส่กางเกงขาสั้น ถ้าโดนตีขาอ่อนเน้นๆแบบนี้ เธอก็อดใส่สั้นไปนานสิ แถมมันเจ็บกว่าก้นด้วย และยิ่งกว่านั้นคือเธอต้องกลับบ้านด้วยกางเกงตัวนี้อีก... 

"หรือจะให้ตีก้นหมด ครูรู้นะว่าเธอชอบแต่งตัวแบบนี้ ถ้ามันเป็นรอย เธอจะได้รู้จักแต่งตัวมิดชิดขึ้นบ้าง"
 
อาจารย์พูดเชิงดุๆ มะนาวคิดแล้วก็ตัดสินใจยอมโดนขาอ่อนด้วยดีกว่า ถึงมันจะเจ็บกว่า แต่ถ้าต้องโดนก้นอีก 60 ทีเลย มันก็นรกพอกันแน่ๆ 

"งั้นแบบที่อาจารย์บอกก็ได้ค่ะ ที่ละ 30" 

อาจารย์เงื้อไม้ขึ้นเหนือหัว "งั้นเริ่มที่ขาอ่อนก่อนนะ" จากนั้นก็ฟาดลงมาบนต้นขาขาวๆที่มีแนวอยู่เล็กน้อยก่อนหน้าทันที 

เพี๊ยะ! โอ้ยยย มะนาวบิดขาไปมากัดฟันแน่น มือที่ยื่นไปข้างหน้าจับขอบโต๊ะแน่น แต่ยังไม่บิดตัวไปไหน 

เพี๊ยะ! โอ้ยยยยยย ทีต่อไปถูกฟาดลงมาถัดจากแนวเดิม 

เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ ทีแล้วทีเล่า ขาอ่อนขาวๆค่อยๆถูกเติมด้วยแนวนูนสีแดงเข้มไล่มาจนครึ่งขาอ่อน แล้วเริ่มไล่จากด้านบนใหม่ 

เพี๊ยะ ! รอบนี้มันเริ่มโดนซ้ำแนวเดิมแล้ว 

เพี๊ยะ ! อ๊าาาาา เธอเริ่มร้องเสียงหลง
 
น้ำตาที่พึ่งแห้งไปไหลออกมาแบบไม่รู้ตัวอีกแล้ว แต่เธอตั้งใจแล้ว ได้แต่กัดฟันทนต่อไป
 
เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ โอ้ย โอ้ยยย โอ้ยยยยยย
 
เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ ครึ่งขาอ่อนบนเธอช้ำไปหมดครบทีที่ 30
 
อาจารย์ไม่ได้ตีต่ำกว่านั้นเพราะกลัวว่าเธอจะไม่มีกางเกงยาวหลายตัวนัก..
 
"ต่อไปก้นอีก 30 ที" พูดจบก็ฟาดลงมาทันที เพี๊ยะ ! มะนาวสะดุ้งตัวขึ้นมาเลย ก้นเธอตอนนี้มันช้ำไปหมด พอโดนต่อก็เจ็บ เจ็บกว่าขาอ่อนเมื่อกี้ด้วยซ้ำ 

เพี๊ยะ โอ้ยยยยยยยยย เจ็บบบบบบ
 
เพี๊ยะ โอ้ยยยยย โอ้ยยยยยยยยยยยยยย
 
เพี๊ยะ โอ้ววววววววว ทีแล้วทีเล่าฟาดลงมา
 
มะนาวยังเกร็งตัวต่อไป ร่างเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ
 
ตอนนี้บนกางเกงบางตัวนั้นเริ่มมีรอยแดงของเลือดที่น่าจะมาจากแนวแตกบนก้นติดบนกางเกงแล้ว
 
เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า กางเกงเริ่มมีรอยแดงมากขึ้น ร่างบางหลับตาปี๋ ในหัวคิดแค่ว่าเมื่อไหร่จะครบ
 
(อาจารย์คะ หนูไม่ไหวแล้วค่ะ หนูเข็ดแล้ว หนูจะไม่สอบตกอีกแล้ว ไม่ว่าจะจงใจหรือไม่
หนูเข็ดแล้วค่ะ แต่หนูทำผิด เฆี่ยนหนูเลยค่ะ เฆี่ยนจนกว่าจะครบ ไม่ว่าจะเจ็บแค่ไหน หนูจะทน)
 
มะนาวคิดในใจ พร้อมทั้งอดทนต่อไป เพี๊ยะ อ๊าาา
 
เพี๊ยะ อาาา.. เธอเริ่มหมดแรงร้องแล้ว ร่างกายเริ่มหมดแรงเกร็ง ได้แต่นอนแน่นิ่งจำยอมทนเจ็บ
 
เพี๊ยะ อืมมม.. เพี๊ยะ อืมมมมมม.. เพี๊ยะ โออออ
 
เพี๊ยะ !! อาาาาห์ (เมื่อไหร่จะครบนะ เจ็บเหลือเกิน) เธอหลับตา นอนนิ่งรับความรู้สึกทุกไม้ที่ยังกระทบก้นเธอ และร้องออกมาเบาๆเรื่อยๆ เพี๊ยะ อาาาา เพี๊ยะ อาาาาาาา เพี๊ยะ !! อ้าาาาา 

ถึงจะไม่มีแรงเท่าไหร่ แต่มันเจ็บมากแล้วจริงๆ มะนาวเริ่มขยับตัวบิดไปมาบนโต๊ะนั่น แต่ก็ยังพยายามหันก้นให้อาจารย์เฆี่ยนได้ตามตำแหน่ง

เพี๊ยะ "ดีมากนาว เธอตั้งใจรับโทษมาก" อาจารย์พูดไป ฟาดต่อไป เพี๊ยะ
 
มะนาวได้ยินงั้นจึงหยุดและพยายามตั้งใจโดนนิ่งๆต่อไป เพี๊ยะ โอยย เพี๊ยะ โอยยยย เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ อาาาา
 
เพี๊ยะ !! ทีสุดท้ายฟาดลงมา กางเกงมีรอยแดงจากแนวเฆี่ยนดูเยอะพอประมาณ แต่ดูๆแล้วก็คงเป็นรอยแตกไม่ใหญ่อะไร
 
"ครบแล้ว ลุกไหวไหมนาว" อาจารย์เรียกแบบกันเอง
 
มะนาวค่อยๆพยายามดันตัวขึ้นมา เธอเหมือนหมดแรงแล้ว ก้นเธอเจ็บระบมไปหมด ขาอ่อนเธอก็เป็นแนวแดงเต็มไปหมด แต่ไม่สาหัสเท่าที่ก้น

อาจารย์มาช่วยพยุงมะนาวลงจากโต๊ะแล้วยืนขึ้น "ขอบคุณนะคะอาจารย์" 

มะนาวยกมือไหว้แบบสั่น ๆ แล้วกล่าวขอบคุณ 

หน้าเธอดูเพลีย แต่มีรอยยิ้มนิดๆ คราบน้ำตาบนหน้าบอกว่าเธอเจ็บเพียงใด และรอยยิ้มจางๆ นั้นก็บอกว่าเธอมีความสุขเช่นกัน

"เดี๋ยววันนี้ครูไปส่งบ้านแล้วกัน เพราะกางเกงเธอเปื้อนและต้นขาเธอก็มีรอยด้วย" อาจารย์เสนอให้
 
"แล้วเรื่องซ่อมล่ะคะ" มะนาวถาม
 
"จริงๆเธอผ่านได้อยู่แล้วนิ เธอบอกครูแล้ว แต่เรายังมีโทษเรื่องทุจริตและเรื่องตั้งใจทำคะแนนน้อยที่ยังค้างชำระอยู่อีกนะ" อาจารย์ดุย้ำ เขาเองก็ชักสนุกกับการได้เฆี่ยนสาวน้อยคนนี้ซะแล้ว 

"หูยยย โทษต้องหนักกว่านี้แน่เลย แค่นี้ก็เข็ดจะแย่แล้วค่าาาา" มะนาวตอบกลับทำสายตาอ้อนๆ 

"มาๆกลับกันเถอะ เดินไหวไหม" อาจารย์กับมะนาวเดินไปขึ้นรถด้วยกัน

อาจารย์พาเธอมาส่งที่บ้าน วันนี้พ่อแม่เธอไม่อยู่พอดี เธอจึงเข้าบ้านได้สะดวก ไม่ต้องกลัวใครเห็นรอย
 
"หลังจากนี้ดูแลแผลดีๆ ใส่กางเกงยาวๆไปก่อนแล้วกัน" อาจารย์เตือนอีกครั้งก่อนเธอจะลงจากรถ
 
"ค่ะ อาจารย์ ขอบคุณที่ลงโทษหนูนะคะ" มะนาวตอบ
 
"เตรียมตัวไว้ละกัน หายเมื่อไหร่มีโทษหนักกว่านี้รออยู่" อาจารย์ได้ทีขู่ต่อเลย
 
"ค่าา ทราบแล้วค่ะ หนูเป็นเด็กไม่ดีนี่นาาา ก็ต้องรับโทษ แต่หนักกว่านี้ จะทำยังไงดีล่ะคะ" มะนาวแกล้งถาม 

"อืมมม " อาจารย์ทำท่าคิด
 
"ต้องตีบนก้นเปล่าๆล่ะมั้ง" อาจารย์พูดต่อ
มะนาวได้ยินแล้วอึ้งนิดๆ มันต้องทั้งเจ็บ และก็ทั้งอายมากแน่ๆ แต่ลึกๆแล้วเธอก็ตื่นเต้นที่จะได้เจอมันเหมือนกัน
 
"โหววว... เอ่อออ ค่ะๆ หนูยอมรับค่ะ ก็ผิดจริงๆนี่นา" เธอตอบกลับหน้าแดงๆเขินๆ พร้อมลงจากรถไป ยกมือไหว้สวัสดีอาจารย์อีกครั้ง เตรียมตัวให้พร้อมเมื่อเธอหายดีต้องมารับโทษหนักอีก 2 กระทงต่ออีก...

มะนาวเดินเข้าบ้าน ส่วนอาจารย์ก็ขับรถออกไป
เธอส่องกระจกดูแนวบนขาอ่อนและก้นของเธอ มันมีเลือดซิบๆออกมาจากหลายๆแนวที่แตก มันแสบจนเธอสงสัยว่าตอนนั่งรถกลับมามันไม่เจ็บได้ไง สงสัยอาจจะชาอยู่ล่ะมั้ง
 
เธอเข้าไปอาบน้ำแบบเจ็บๆ มีความสุขกับรอยที่อาจารย์ทิ้งไว้ให้ ก่อนจะทายาและแต่งตัวเหมือนครั้งก่อนๆ
 
ค่ำวันนั้นตอนนอน เธอได้แต่จินตนาการถึงตอนโดนเฆี่ยน ยิ้มกับมันเมื่อนึกถึง เธอไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงชอบ แต่เธอก็เลือกที่จะให้อาจารย์ทำโทษแล้ว โทษครั้งหน้าจะเจ็บขนาดไหนนะ ก้นเรา ขาอ่อนเรา จะเป็นไงเนี่ย เธอได้แต่เดาแล้วก็เผลอหลับไป...