ภัตตาคารเฆี่ยนก้น

            ในชีวิตมนุษย์แต่ละคนนั้นหนีไม่พ้นเรื่องการกิน ไม่ว่าจะกินเพื่ออยู่หรืออยู่เพื่อกินก็ตาม  พอ กินแล้วอีกไม่นานก็หิว เดี๋ยวก็ต้องกินกันอีก เป็นแบบนี้ทั้งชีวิต การกินจึงเป็นเรื่องใหญ่ เพราะนั่นหมายถึงการดำรงชีวิต ถ้าไม่มีอาหาร มนุษย์ทั้งโลกคงอยู่รอดไม่ได้ ร้านอาหารจึงผุดขึ้นมากมาย โดยแต่ละร้านพยายามสร้างจุดขายของร้านตัวเองให้แตกต่างจากร้านทั่วไปนำเสนอ ความบันเทิงหรือตื่นเต้นแปลกใหม่ให้กับลูกค้า

        ดังเช่นภัตตาคารแห่งหนึ่งในซอกมุมเร้นลับของมหานครลอนดอน อันมีจุดขายที่ชวนเจ็บตัวอย่างเหลือเชื่อ นั่นคือ “ภัตตาคารเฆี่ยนก้น” ที่คุณผู้อ่านคงไม่เคยพบเห็นที่ไหนมาก่อนอย่างแน่นอน เพราะสถานที่แห่งนี้ไม่เปิดเผยต่อสาธารณะนัก แถมพยายามปิดบังเสียด้วยซ้ำ เพราะที่นี่เขามักมีแต่ผู้ชายมาเป็นลูกค้าเสียเป็นส่วนใหญ่



            สำหรับ บรรดาชายนักชิมที่ชอบสรรหาความแปลกใหม่ให้กับชีวิตไม่ควรพลาด แต่ต้องมีเงินเต็มกระเป๋าถึงจะใช้บริการได้ ลูกค้าของภัตตาคารจึงมักเป็นพวกนักธุรกิจระดับสูง ค่อนข้างมีอายุ มีตำแหน่งหน้าที่การงานดี ที่สำคัญต้องมีเงินเพื่อสนองความซาดิสต์ของตัวเอง

            ลูกค้า ที่เข้าภัตตาคารแห่งนี้ได้ ขั้นแรกจะต้องเสียค่าผ่านประตูถึง 150 ปอนด์ (เกือบหมื่นบาท) จากนั้นพนักงานจะคอยเสิร์ฟอาหารว่างและเครื่องดื่มต่าง ๆ ตามที่โปรดปราน แขกที่มาเป็นกลุ่มจะได้รับอรรถรสสนุกสนานเฮฮามากกว่ามาแบบเดี่ยวๆ แต่ไม่ต้องเป็นห่วงเพราะจะมีสาวๆ หุ่นอวบอิ่มเซ็กซี่ นุ่งน้อยห่มน้อย ประหยัดเนื้อผ้าสุด ๆ คือใส่แค่ชุดทูพีซคอยต้อนรับและเป็นเพื่อนคุยอย่างออกรส สร้างความคุ้นเคยก่อนจะแสดงความซาดิสต์ต่อกัน เชื่อเถอะว่าเป็นใครก็ตาม เมื่อมีสาว ๆ นุ่งชุดวาบหวามมายืนคุยตรงหน้า ก็ต้องเกิดอาการขนลุกซู่กันบ้างละ รับรองใจต้องเต้นตึ้กตั้ก ก็บรรดาน้องหนูเหล่านี้ออกจะมีมนุษยสัมพันธ์ดี ขนาดคุยกันยังเอาตัวมาแนบชิด บางทีก็โอบกอดอย่างสนิทชิดเชื้อเหมือนรู้จักกันมาก่อน

            เมื่อถึงเวลาที่กำหนดไว้ จะมีการส่งสัญญาณว่าได้เวลาของการเฆี่ยนก้นแล้วระฆังดังเกร๊ง! ยกแรกก็เริ่ม บรรดาลูกค้าที่นั่งรับประทานอาหารว่างบนโต๊ะจะลุกขึ้นมาเลือกหยิบไม้เรียว อันที่ชอบ แล้วค่อย ๆ บรรจงหวดเบา ๆ ตรงก้นเปลือยของสาว ๆ ที่ลงทุนถกกางเกงในลงจนเห็นก้นขาวจั๊วะ โอ๊ะ..โอ..โอ๊ะ..เพียะ เพียะ เพียะ เพียะ จนก้นสาว ๆ แดงก่ำไปด้วยรอยไม้ จากนั้นสาว ๆ จะพูดว่า “ขอบคุณค่ะ” กับลูกค้าด้วยน้ำเสียงที่ไม่โกรธเคืองแต่อย่างใด เสมือนหนึ่งเป็นการบริการของเธอที่เตรียมก้นมาโดยเฉพาะ

            บรรยากาศ ภายในภัตตาคารจึงมิใช่บรรยากาศที่คล้ายการมาทำร้ายกัน ต่างคนต่างเต็มใจมาบริการ ไม่มีการข่มขู่หรือฉุดกระชากลากถูบังคับใจกัน แต่เป็นการสนองความซาดิสต์ที่เป็นด้านมืดในจิตใจมนุษย์บางกลุ่ม ซึ่งชอบแสดงออกด้วยการวางอำนาจ ชอบเห็นความเจ็บปวด

            ลูกค้า บางรายที่ได้สนองความวิตถารของตัวเองเสร็จแล้ว อาจนึกสนุกขอร่วมแจมความมันแสบ ๆ คัน ๆ ด้วยการปลดเข็มขัด ถอดกางเกงตัวเองออกจนเห็นก้นดำปี๋ แล้วให้น้องหนูเหล่านั้นผลัดกันจับไม้เรียวมาเฆี่ยนก้นลูกค้าท่ามกลางเสียง ร้องโอดโอยอันเร้าใจ ซี้ดซ้าดราวกับได้ขึ้นสวรรค์ชั้น 7

            ขวับ..ขวับ..ขวับ! เป็นการอุ่นเครื่องสร้างความหรรษาให้กับบั้นท้าย

            จากนั้นสัญญาณยกที่ 2 จะเริ่มดังขึ้น ลูกค้าชายแต่ละคนที่ค่อนข้างหัวงู จะถือไม้พายแบน ๆ ขนาดเหมาะมือฟาดใส่ก้นน้องหนูแดงก่ำเป็นจ้ำ ๆ  บ้าง ก็ถึงกับสะดุ้งโหยง ส่วนลูกค้าบางคนที่ยังมียางอายอาจมือไม้สั่น ตื่นเต้นที่ได้ฟาดก้นสาวอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน เมื่อฟาดหรือเฆี่ยนเสร็จสมอารมณ์หมายแล้ว จะมีพนักงานภัตตาคารนำอาหารมาเสิร์ฟให้ลูกค้าได้โซ้ยกันอย่างอร่อย ท่ามกลางเสียงพูดคุยถึงความสนุกสนามที่ผ่านมาทั้งสองยก พออิ่มหนำสำราญแล้วก็เตรียมสนุกต่อในยกที่ 3

            ใน ยกนี้จะมีการนำเก้าอี้สามตัวมาเรียงต่อกันเป็นวงกลม คล้ายกับการเล่นเกมเก้าอี้ดนตรี แล้วให้น้องหนู 3 นาง ที่มีวิญญาณแห่งความกล้าออกมาสนองความซาดิสต์ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ด้วยการถกกางเกงในออก ก้มตัวแล้วเท้าแขนลงกับพนักเก้าอี้ ค่อย ๆ โก่งก้นเชิดขึ้น ให้ลูกค้าแต่ละรายหยิบไม้เรียวกระหน่ำลงบนก้นคนละที จนครบทั้งสามคน  จากนั้นก็ผลัดเปลี่ยนให้ลูกค้าคน อื่นจัดการจนครบถ้วนทุกคน เป็นอันเสร็จภารกิจ ลูกค้าจ่ายค่าบริการและค่าอาหารก่อนกลับบ้าน ซึ่งได้ทั้งความสนุกแบบเสียเงินและแสบก้นไปตาม ๆ กัน

            สำหรับ น้องหนูก้นบวมบางคนอาจต้องเดินกลับบ้านแบบกะเผลก ๆ ด้วยเงินค่าบริการตุงกระเป๋า แบบหนักข้างเบาข้างจนต้องเดินตัวเอียง เพราะค่าผ่านประตูค่าบริการ ค่าอาหารของภัตตาคารแห่งนี้แพงระยับ ชนิดเดินสุ่มสี่สุ่มห้าเข้าไปมีสิทธิ์หมดตัวได้ เหล่าน้องหนูที่แสบร้อนก้นไปตามๆ กัน จะบรรเทาอาการด้วยการทาครีมก่อนกลับบ้าน แล้วเตรียมกลับมาทำงานใหม่ในวันรุ่งขึ้นด้วยการพกก้นมาทำงาน



ที่มา :  จากหนังสือ “อาชีพใคร อาชีพมัน(ส์)”  โดย คันชิต  วณิชดิลกกุล  สำนักพิมพ์อัมรินทร์พริ้นติ่งแอนด์พับลิชชิ่ง  จำกัด (มหาชน)  พ.ศ. 2546